De cellobewerking van César Francks Vioolsonate in A majeur was de enige alternatieve versie die door Franck zelf werd goedgekeurd. Deze werd gecreëerd door de cellist Jules Delsart. De Vioolsonate in A majeur is een van César Francks bekendste composities en wordt beschouwd als een van de mooiste sonates voor viool en piano ooit geschreven. Na grondig historisch onderzoek op basis van betrouwbare documenten werd de cellobewerking van Jules Delsart (de pianopartij blijft hetzelfde als in de vioolsonate) uitgegeven door G. Henle Verlag als Urtext-editie.

In zijn biografie over Franck beschrijft Joël-Marie Fauquet hoe de celloversie tot stand is gekomen. Na een uitvoering van de vioolsonate in Parijs op 27 december 1887 was cellist Jules Delsart, die als kwartetspeler actief aan dit concert deelnam, zo enthousiast dat hij Franck smeekte om toestemming de vioolpartij voor cello te bewerken. In een brief die Franck vermoedelijk kort daarna aan zijn neef schreef, vermeldde hij: "Meneer Delsart werkt momenteel aan een cello-arrangement van de sonate."

Volgens deze brief kwam het cello-arrangement niet van de uitgeverij, maar van een musicus die bevriend was met de componist (beiden doceerden aan het Conservatorium van Parijs). Er bestaat geen twijfel over Francks toestemming voor dit arrangement. Omdat de pianopartij ongewijzigd bleef, publiceerde de gerenommeerde uitgeverij Hamelle het arrangement niet in een eigen uitgave (ca. 1888), maar voegde de cellopartij met een apart plaatnummer toe aan de partituur.

Tijdens Francks leven werd de Sonate in A majeur in twee (min of meer) gelijke varianten aangeboden (piano en viool; piano en cello), met een expliciete verwijzing naar de arrangeur (Jules Delsart) van de celloversie. César Franck had waarschijnlijk geen bezwaar tegen de titelpagina, aangezien hij geschikte exemplaren weggaf aan vrienden en kennissen, waaronder een opdracht aan de musicoloog Adolf Sandberger.

Een vergelijking van de twee solopartijen (viool versus cello) laat zien dat Delsart zich zeer nauw aan het origineel hield en zich over het algemeen beperkte tot het transponeren van de vioolpartij naar het lagere register. Slechts in enkele passages zijn er uitzonderingen, waar Delsart de muziek aanpaste aan de technische speelomstandigheden van de cello.

Delsarts arrangement van Francks sonate voor piano en cello is een van de meest geliefde sonates in het repertoire voor dit instrument. Met de publicatie van de Urtext-editie door G. Henle Verlag in 2013 is de integriteit van de celloversie gerechtvaardigd.