In 1998 doken we in de archieven van Mel Bonis, die door haar familie in een kelder werden bewaard. We vonden een eenvoudige map met de partituren van deze drie stukken. De titel van het stuk was: "Drie stukken voor viool met piano- (orgel- of harp-)begeleiding."
De volgorde stond niet vast, maar de uitgever heeft deze bepaald. Ook het derde stuk, het Largo, werd gepubliceerd, ondanks het feit dat de componiste er zelf een streng oordeel over uitsprak en in de kantlijn "Slecht" schreef!
Al deze stukken bestonden alleen in manuscriptvorm, met aparte dirigent- en vioolpartijen. Het Andante Religioso uit 1910 is opgedragen aan "Sophie Baudot, een liefdevol souvenir." Het Allegretto, eveneens gedateerd 1910, is opgedragen aan Raphael Kellert. Dit manuscript bevat aantekeningen en er zijn tekenen dat het is gerepeteerd. Tussen 1808 en 1913 voerde het Russische Trio Kellert, waarvan Kellert de violist was, de muziek van Mel Bonis uit op verschillende Parijse concertpodia.
Ook in het Largo, dat is opgedragen aan Paulin Gaillard, zijn er sporen te zien van een repetitie van de vioolpartij.
Het Andante Religioso en het Largo zijn ambitieuzer dan het Allegretto. Ze ontwikkelen een prachtige lijn voor de viool, vooral in het Largo, dat het bescheiden genre van de salonmuziek overstijgt. Dit verklaart waarom we besloten hebben om het bij de andere twee stukken te houden, ondanks de terughoudendheid van de hierboven genoemde componist. Het Allegretto heeft een dubbele charme: die van haar tijd en die van de componist zelf. Deze charme moet worden begrepen in haar diepe acceptatie, dat wil zeggen haar vermogen om de sfeer van het tijdperk te vangen en te concentreren, en dit uit te drukken in een krachtige evocatie die alleen mogelijk is door middel van muziek.